46. Сураи АҲҚОФ

1.	Ҳо мим.
2.	Нозил шудани ин китоб аз ҷониби Худои пирӯзманду ҳаким аст.
3.	Мо осмонҳову замин ва он чиро, ки дар миёни он ду аст, ҷуз барҳақ ва дар муддате муъайян наёфаридаем. Ва кофирон аз он чӣ бимашон медиҳанд рӯй мегардонанд.
4.	Бигӯ: «Аз онҳое, ки ҷуз Аллоҳ ба худоӣ мехонед, хабар медиҳед. Ба ман нишон диҳед, ки аз ин замин чӣ чизро офаридаанд? Ё дар хилқати (офаридани) осмонҳо ширкат доштаанд? Агар рост мегӯед, барои ман китобе, ки пеш аз ин Қуръон омада бошад ё агар донише аз пешиниён мондааст, биёваред!
5.	Ва кист гумроҳтар аз он, ки ба ҷуз Аллоҳ чизеро ба худоӣ мехонад, ки то рӯзи қиёмат ба ӯ ҷавоб намедиҳад ва бутон аз дуъои бутпарастон бехабаранд.
6.	Ва чун дар қиёмат мардумро гирд оранд, бутон бо парастандагони хеш душман бошанд ва ибодаташонро инкор кунанд.
7.	Чун оёти равшани Мо ба онон хонда шавад, кофирон ҳақиқатеро, ки барояшон нозил шудааст, гӯянд: «Ҷодуи ошкор аст».
8.	Ё мегӯянд: «Ин китоб дурӯғест, ки худ бофтааст!» Бигӯ: «Агар ман онро чун дурӯғе ба ҳам бофта бошам, шумо наметавонед хашми Худоро аз ман боздоред. Худо аз он таънаҳо, ки ба он мезанед, огоҳтар аст. Ва шаҳодати ӯ миёни ману шумо кофист. Ва ӯст омурзандаи меҳрубон!»
9.	Бигӯ: «Ман аз миёни дигар паёмбарон бидъате тоза нестам (яъне, пеш аз ман низ дигар паёмбарони Худо гузаштаанд ва шумо медонед, пас чаро аз паёмбарии ман ҳайрон шуда инкор мекунед) ва намедонам, ки бар ман ё бар шумо (дар дунё) чӣ хоҳад расид (чунки ғайбдон нестам). Ман аз чизе ҷуз он чӣ ба ман ваҳй мешавад, пайравӣ намекунам ва ман ҷуз бимдиҳандае ошкор нестам».
10.	Бигӯ: «Чӣ кор хоҳед кард агар Қуръон аз ҷониби Худо бошад ва шумо ба он имон наоваред? Ва яке аз (уламои) бани Исроил ба он шаҳодат дод ва имон овард. Вале шумо гарданкашӣ кардед. Албатта, Худованд мардуми ситамкорро ҳидоят намекунад!»
11.	Кофирон мӯъминонро гуфтанд: «Агар дар он хайре мебуд, инҳо дар пазируфтанаш бар мо сабқат намегирифтанд». Ва чун ба василаи он роҳи ҳидоят наёфтанд, хоҳанд гуфт, ин дурӯғе дерина аст.
12.	Ва пеш аз он (қуръон) китоби Мӯсо роҳнамову раҳмат буд. Ва ин китобест тасдиқкунандаи он ба забони арабӣ, то ситамкоронро биме ва некӯкоронро муждае бошад.
13.	Албатта, онон, ки гуфтанд, ки Парвардигори мо Аллоҳ аст ва сипас пойдорӣ варзидаанд, биме дар онҳо нест ва андӯҳгин намешаванд.
14.	Инҳо ба подоши аъмолашон аҳли биҳиштанд ва дар он ҷо ҷовидонаанд.
15.	Одамиро ба некӣ кардан бо падару модари худ супориш кардем. Модараш ӯро бо душворӣ бардошт (ҳангоми ҳомилагӣ) ва ба душворӣ ба замин ниҳод (яъне, таваллуд кард). Ва муддати ҳамл ва то аз шир боз гирифтанаш, сӣ моҳ аст, то чун ба синни ҷавонӣ расад ва ба чиҳилсолагӣ дарояд, гӯяд: «Эй Парвардигори ман, ба ман биёмӯз, то шукри неъмате, ки бар ман ва бар падару модарам арзонӣ доштаӣ, ба ҷой орам. Коре шоиста бикунам, ки Ту аз он хушнуд шавӣ ва фарзандони маро ба салоҳ овар (яъне, фарзандони солеҳ гардон). Ман ба ту бозгаштам ва аз таслимшудагонам».
16.	Инҳо касоне ҳастанд, ки корҳои некашонро мепазирем ва аз гуноҳашон дармегузарем. Дар зумраи аҳли биҳиштанд. Ҳар ваъде, ки ба онҳо додашуда, рост аст.
17.	Ва он ки ба падару модараш гуфт: «Уф бар шумо, оё ба ман ваъда медиҳед, ки аз гӯрам бархезонанд ва ҳоло он ки мардуме пеш аз ман будаанд, ки барнахостаанд? Ва он ду ба даргоҳи Худо истиғоса (додхоҳӣ) мекунанд ва гӯянд: «Вой бар ту, имон биёвар, ки албатта, ваъдаи Худо ҳақ аст!» Мегӯяд: «Инҳо чизе ҷуз ҳамон афсонаҳои пешиниён нест!»
18.	Дар бораи инҳо ҳамон сухан, ки дар бораи умматҳои пешин аз ҷинну инс гуфта шуда буд, ба ҳақиқат мепайвандад. Ҳаройна, инҳо зиёнкунандагонанд.
19.	Ва ҳар якро нисбат ба коҳоре, ки кардааст, дараҷотест, то ки Худо подоши корҳояшонро ба тамомӣ бидиҳад ва ба онон ситам нашавад.
20.	Ва рӯзе, ки кофиронро бар оташ арза кунанд: дар зиндагии дунявӣ аз чизҳои покиза ва хуш баҳраманд шудед, имрӯз ба азоби хорӣ подошатон медиҳанд. Ва ин ба он сабаб аст, ки дар замин бе ҳеҷ ҳаққе гарданкашӣ мекардед ва исёнгарӣ пеш гирифта будед.
21.	Бародари қавми Одро (ба ёд биёвар), ки чун қавми худро дар Аҳқоф бим дод ва пеш аз ӯ паёмбароне буданд ва рафтанду пас аз ӯ паёмбароне омаданд, ки ҷуз Худои якторо напарастед, ки ҳаройна, ман аз азоби рӯзе бузург бар шумо бимнокам.
22.	Гуфтанд: «Оё омадаӣ, то моро аз худоёнамон рӯйгардон созӣ? Агар рост мегӯӣ, ҳар чӣ ба мо ваъда додаӣ, биёвар».
23.	Гуфт: «Инро Худо медонад ва ман он чиро ба он фиристода шудаам, ба шумо мерасонам. Вале мебинам, ки мардуме нодон ҳастед».
24.	Чун абре диданд, ки аз ҷониби рӯдхонаҳошон меояд, гуфтанд: « Ин абре боронзост». На, ин ҳамон чизест, ки онро ба шитоб металабидед. Бод аст ва дар он бод азобе дардовар,
25.	ва бо фармони Парвардигораш ҳама чизро ҳалок мекунад. Чунон шуданд, ки акнун ҷуз хонаҳояшонро набинӣ. Ва мо гунаҳгоронро ин сон ҷазо медиҳем.
26.	Ба онҳо чунон тавону қудрат дода будем, ки ба шумо надодаем. Барояшон гӯшу чашму дил қарор додем. Вале гӯшу чашму дилашон ба ҳолашон ҳеҷ суде накард, зеро оёти Худоро инкор мекарданд, ва он азоберо, ки ба масхарааш мегирифтанд, онҳоро фурӯ гирифт.
27.	Ба таҳқиқ, Мо ҳамаи деҳаҳоеро, ки дар атрофи шумо буданд, ҳалок кардем ва оётро гуногун баён кардем, бошад, ки бозгарданд.
28.	Пас, аз чӣ рӯй он худоёне, ки ғайри Аллоҳ барои наздикӣ ба худоӣ гирифта буданд, ёриашон накарданд, балки аз назарашон гум шуданд? Ин аст дурӯғу бофтаҳояшон!
29.	Ва гурӯҳе аз ҷинро назди ту равона кардем, то Қуръонро бишнаванд. Чун ба наздаш расиданд, гуфтанд: «Гӯш фаро диҳед! Чун (тилвати қуръон) ба поён омад монанди бимдиҳандагоне назди қавми худ бозгаштанд.
30.	Гуфтанд: «Эй қавми мо, ҳаройна, мо китоберо шунидем, ки баъд аз Мӯсо нозил шуда, китобҳои пешинро тасдиқ мекунад ва ба ҳақ ва роҳи рост роҳ менамояд.
31.	Эй қавми мо, ин даъваткунандаи Худоро посух гӯед ва ба ӯ имон биёваред, то Худо гуноҳҳоятонро биёмурзад ва шуморо аз азобе дардовар дар амон дорад.
32.	Ва ҳар касе, ки ба ин даъваткунанда ҷавоб нагӯяд, наметавонад, дар рӯйи замин аз Худои барҳақ бигурезад ва ӯро ҷуз Худои барҳақ ҳеҷ ёваре нест ва дар гумроҳии ошкорест!»
33.	Оё намебинанд, Худое, ки осмонҳову заминро биёфарид, дар офаридани онҳо дарнамонд. ӯ метавонад мурдагонро зинда кунад. Бале, ӯ бар ҳар коре тавоност!
34.	Рӯзе, ки кофирон бар оташи дӯзах арза шаванд, ки оё ин ҳақиқат нест? Гӯянд: «Бале, ба Парвардигорамон савганд!» Гӯяд: «Ба хотири куфре, ки меварзидаед, инак, азобро бичашед!»
35.	Пас, пойдорӣ кун, ҳамчунон ки паёмбарони улулазм (боазм) пойдорӣ карда буданд. Ва дар ҷазо доданашон шитоб макун. Он рӯз, ки он ваъдаеро, ки ба онҳо дода шуда, бингаранд, пиндоранд, ки ҷуз ба қадри соате аз рӯз (дар дунё) диранг накардаанд. Ин таблиғи рисолат аст. Пас, оё ҷуз нофармонони саркаш ба ҳалокат мерасанд?