1. |
Ё, син. |
2. |
Савганд ба Қуръони ҳикматомез, |
3. |
ки ту албатта, аз паёмбарон ҳастӣ, |
4. |
бар роҳе рост. |
5. |
Қуръон аз ҷониби он пирӯзманди меҳрубон нозил шуда, |
6. |
то мардумеро бим диҳӣ, ки падаронашон бим дода нашуданд ва дар |
7. |
Ваъдаи Худо дар бораи бештаринашон таҳаққуқ ёфта ва имон |
8. |
ҳаройна, |
9. |
Дар баробарашон деворе бардоштам ва дар пушти сарашон деворе. Ва |
10. |
Фарқашон накунад, чи онҳоро битарсонӣ ва чи натарсонӣ, имон |
11. |
Танҳо ту касеро метарсонӣ, ки аз Қуръон пайравӣ кунад ва аз Худои |
12. |
ҳаройна, |
13. |
Достони мардуми он деҳаро бар онҳо биёвар, он гоҳ ки расулон ба |
14. |
Нахуст ду танро ба наздашон фиристодем ва дурӯғгӯяшон |
15. |
Гуфтанд: «Шумо инсонҳое монанди мо ҳастед ва Худои Раҳмон ҳеҷ чиз |
16. |
Гуфтанд: «ҳаройна, |
17. |
Ва бар ӯҳдаи мо ҷуз паём расонидани ошкоро ҳеҷ нест». |
18. |
Гуфтанд: «Ба таҳқиқ, Мо шуморо ба фоли бад гирифтаем. Агар бас |
19. |
Гуфтанд: « Фоли бади шумо бо худи шумост. Оё агар пандатон |
20. |
Марде аз шаҳри дурдаст давон – давон омаду гуфт: «Эй қавми ман, |
21. |
Ба касоне, ки аз шумо ҳеҷ музде наметалабанд ва худ мардуме |
22. |
Чаро Худоеро, ки маро офаридааст ва ба назди ӯ бозгардонда |
23. |
Оё ғайри ӯ худоёнеро ихтиёр кунам, ки агар Худои Раҳмон бихоҳад |
24. |
ҳаройна, |
25. |
ҳаройна, |
26. |
Гуфта шуд: «Ба биҳишт дарой! (вақте ки қавм ба зулм ҳалокаш |
27. |
ки Парвардигори ман маро (ба чӣ сабабе) биёмурзид ва дар зумраи |
28. |
Ва аз он пас бар сари қавми ӯ ҳеҷ лашкаре аз осмон фурӯ |
29. |
Як бонги сахте буд, ки ногоҳ ҳама бар ҷой сард шуданд. |
30. |
Эй дареғ бар ин бандагон! Ҳеҷ паёмбаре бар онҳо фиристода нашуд, |
31. |
Оё надидаанд, ки чӣ мардумеро пеш аз онҳо ҳалок кардаем, ки |
32. |
Ва ҳеҷ касе нест, ки назди Мо ҳозираш наоранд. |
33. |
Нишонаи ибратест бар онҳо замини мурда, ки зиндааш сохтем ва аз |
34. |
Ва дар он боғҳое аз нахлҳову токҳо падид овардаем ва чашмаҳо |
35. |
то аз самароти он ва дастранҷи хеш бихӯранд. Чаро сипос |
36. |
Пок аст он Худое, ки ҳамаи ҷуфтҳоро биёфарид, аз он чи замин |
37. |
Шаб низ барояшон ибрате дигар аст, ки рӯзро аз он бармекашем ва |
38. |
Ва офтоб ба сӯи қароргоҳи хеш равон аст. Ин фармони Худои |
39. |
Ва барои моҳ манзилҳое андоза кардем, то монанди шохаи хушки |
40. |
Офтобро насазад, ки ба моҳ расад ва шабро насазад, ки бар рӯз |
41. |
Ибрате дигар барои онҳо, ин ки ҳаройна, Мо ниёгонашонро дар он |
42. |
ва барояшон монанди киштӣ чизе офаридем, ки бар он савор шаванд. |
43. |
Ва агар бихоҳем, ҳамаро ғарқа месозем ва онҳоро ҳеҷ фарёдрасе |
44. |
ҷуз ба раҳмати Мо ва бархурдорӣ то ҳангоми марг. |
45. |
ва он гоҳ ки ба онҳо гуфта шавад, ки аз он чӣ дар пеши рӯй доред |
46. |
Ва ҳеҷ ояте аз оёти Парвардигорашон бар онҳо нозил нашавад, ҷуз |
47. |
Ва чун гуфта шавад, ки аз он чӣ Худо рӯзиятон кардааст, садақа |
48. |
Ва мегӯянд: «Агар рост мегӯед, ин ваъда кай хоҳад буд?» |
49. |
Инҳо интизории як бонги даҳшатнок мебаранд, то ба он ҳангом ки |
50. |
он чунон ки ёрои васияте надошта бошанд ва натавонанд назди |
51. |
Ва дар сур дамида шавад ва онон аз қабрҳо берун оянд ва шитобон |
52. |
Мегӯянд: «Вой бар мо, чӣ касе моро аз хобгоҳҳоямон барангехт? Ин |
53. |
Ҷуз як бонги даҳшатнок нахоҳад буд, ки ҳама назди Мо ҳозир |
54. |
Он рӯз ба кас ситам намешавад. Ва ҷуз монанди коре, ки кардаед, |
55. |
Албатта, биҳиштиён он рӯз ба шодмонӣ машғул бошанд. |
56. |
Онҳо ва ҳамсаронашон дар сояҳое бар тахтҳо такя задаанд. |
57. |
Дар он ҷо ҳар мева ва ҳар чизи дигар, ки бихоҳанд, фароҳам аст. |
58. |
Ва саломе, ки сухани Парвардигори меҳрубон аст (гуфта мешавад). |
59. |
(Ва гуфта мешавад), эй гунаҳкорон, имрӯз канора гиред! |
60. |
Эй фарзандони Одам, оё бо шумо паймон набастам, ки шайтонро |
61. |
Ва Маро бипарастед, ки роҳи рост ин аст. |
62. |
Бисёре аз шуморо (шайтон) гумроҳ кард. Магар ба ақл дарнамеёфтед? |
63. |
Ин аст он ҷаҳаннаме, ки ба шумо ваъда дода шуда буд, |
64. |
ба ҷазои куфратон инак, дар он дохил шавед? |
65. |
Имрӯз бар даҳонҳояшон мӯҳр мениҳем. Ва дастҳояшон бо Мо сухан |
66. |
Агар бихоҳем чашмонашонро маҳв мекунем. Пас, шитобон роҳ пеш |
67. |
Ва агар бихоҳем, онҳоро бар ҷояшон масх (табдил ба ҳайвон ё |
68. |
Ҳар киро умри дароз диҳем, дар офариниш дигаргунаш кунем. Чаро |
69. |
Ба ӯ шеър наомӯхтем ва шеър лоиқи ӯ нест. Он чӣ ба ӯ омӯхтаем, |
70. |
то мӯъминонро бим диҳад ва сухани ҳақ бар кофирон собит шавад. |
71. |
Оё надидаанд (бо дидаи ибрат) , ки бо дастони хеш барои онҳо |
72. |
Ва онҳоро (чорпоёнро) ромашон кардем. Бар баъзе савор мешаванд. |
73. |
Ва барои (одамон) онҳо дар онҳо (чорпоён) фоидаҳост ва |
74. |
Ва ба ҷои Аллоҳ худоёне ихтиёр кардаанд, ба он умед, ки ёрияшон |
75. |
Онҳоро (маъбудҳои дурӯғинро) қудрати он нест, ки ба ёриашон |
76. |
Суханашон туро андӯҳгин насозад. Албатта, Мо ҳар чиро пинҳон |
77. |
Оё одамӣ, ки акнун хасме ошкор аст (ба оёти Худо), намедонад, ки |
78. |
Дар ҳоле офариниши худро аз ёд бурдааст, барои мо мисол меорад, |
79. |
Бигӯ: «Касе онҳоро зинда мекунад, ки дар оғоз офаридааст ва ӯ ба |
80. |
Он Худое, ки аз дарахти сабз бароятон оташ падид овард ва шумо аз |
81. |
Оё касе, ки осмонҳову заминро офаридааст, наметавонад |
82. |
Чун бихоҳад чизеро биёфарад, ҳаройна, фармонаш ин аст, ки мегӯяд: |
83. |
Пок аст он Худое, ки малакути (моликияти) ҳар чизе ба дасти ӯст |