|
1. |
Kiedy niebo rozdzieli sie |
|
2. |
i kiedy gwiazdy zostana rozproszone; |
|
3. |
kiedy morza sie wzburza |
|
4. |
i kiedy groby zostana wywrócone, |
|
5. |
wtedy kazda dusza sie dowie, co sobie przygotowala i co zaniedbala. |
|
6. |
O czlowieku ! Cóz ciebie zwiodlo wzgledem twego Pana, Szlachetnego? |
|
7. |
Tego, który ciebie stworzyl i uksztaltowal cie harmonijnie, i wymierzyl proporcjonalnie |
|
8. |
– ulozyl cie w takiej postaci, w jakiej chcial? |
|
9. |
Otóz wrecz przeciwnie! Za klamstwo uwazaja Sad! |
|
10. |
Zaprawde, nad wami sa stróze |
|
11. |
szlachetni, którzy zapisuja; |
|
12. |
oni wiedza, co wy czynicie! |
|
13. |
Zaprawde, sprawiedliwi beda w szczesliwosci! |
|
14. |
Zaprawde, grzesznicy beda w ogniu piekielnym! |
|
15. |
Oni beda sie tam palic w Dniu Sadu |
|
16. |
i nie beda mogli oddalic sie od niego. |
|
17. |
A co ciebie pouczy, co to jest Dzien Sadu? |
|
18. |
I jeszcze raz: co ciebie pouczy, co to Dzien Sadu? |
|
19. |
Tego Dnia zadna dusza nie bedzie w stanie nic pomóc innej duszy. Rozkaz, tego Dnia, bedzie nalezec do Boga! |
