37. الصافات

1	سوگند به صف بستگان كه صفى [با شكوه] بسته‏اند
2	و به زجركنندگان كه به سختى زجر مى‏كنند
3	و به تلاوت‏كنندگان [آيات الهى]
4	كه قطعا معبود شما يگانه است
5	پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است و پروردگار خاورها
6	ما آسمان اين دنيا را به زيور اختران آراستيم
7	و [آن را] از هر شيطان سركشى نگاه داشتيم
8	[به طورى كه] نمى‏توانند به انبوه [فرشتگان] عال م بالا گوش فرا دهند و از هر سوى پرتاب مى‏شوند
9	با شدت به دور رانده مى‏شوند و برايشان عذابى دايم است
10	مگر كسى كه [از سخن بالاييان] يكباره استراق سمع كند كه شهابى شكافنده از پى او مى‏تازد
11	پس [از كافران] بپرس آيا ايشان [از نظر] آفرينش سخت‏ترند يا كسانى كه [در آسمانها] خلق كرديم ما آنان را از گلى چسبنده پديد آورديم
12	بلكه عجب مى‏دارى و [آنها] ريشخند مى‏كنند
13	و چون پند داده شوند عبرت نمى‏گيرند
14	و چون آيتى ببينند به ريشخند مى‏پردازند
15	و مى‏گويند اين جز سحرى آشكار نيست
16	آيا چون مرديم و خاك و استخوانهاى [خرد] گرديديم آيا راستى برانگيخته مى‏شويم
17	و همين طور پدران اوليه ما
18	بگو آرى در حالى كه شما خواريد
19	و آن تنها يك فرياد است و بس و بناگاه آنان به تماشا خيزند
20	و مى‏گويند اى واى بر ما اين است روز جزا
21	اين است همان روز داورى كه آن را تكذيب مى‏كرديد
22	كسانى را كه ستم كرده‏اند با همرديفانشان و آنچه غير از خدا مى‏پرستيده‏اند
23	گرد آوريد و به سوى راه جهنم رهبرى‏شان كنيد
24	و بازداشتشان نماييد كه آنها مسؤولند
25	شما را چه شده است كه همديگر را يارى نمى‏كنيد
26	[نه] بلكه امروز آنان از در تسليم درآمدگانند
27	و بعضى روى به بعضى ديگر مى‏آورند [و] از يكديگر مى‏پرسند
28	[و] مى‏گويند شما [ظاهرا] از در راستى با ما درمى‏آمديد [و خود را حق به جانب مى‏نموديد]
29	[متهمان] مى‏گويند [نه] بلكه با ايمان نبوديد
30	و ما را بر شما هيچ تسلطى نبود بلكه خودتان سركش بوديد
31	پس فرمان پروردگارمان بر ما سزاوار آمد ما واقعا بايد [عذاب را] بچشيم
32	و شما را گمراه كرديم زيرا خودمان گمراه بوديم
33	پس در حقيقت آنان در آن روز در عذاب شريك يكديگرند
34	[آرى] ما با مجرمان چنين رفتار مى‏كنيم
35	چرا كه آنان بودند كه وقتى به ايشان گفته مى‏شد خدايى جز خداى يگانه نيست تكبر مى‏ورزيدند
36	و مى‏گفتند آيا ما براى شاعرى ديوانه دست از خدايانمان برداريم
37	ولى نه [او] حقيقت را آورده و فرستادگان را تصديق كرده است
38	در واقع شما عذاب پر درد را خواهيد چشيد
39	و جز آنچه مى‏كرديد جزا نمى‏يابيد
40	مگر بندگان پاكدل خدا
41	آنان روزى معين خواهند داشت
42	[انواع] ميوه‏ها و آنان مورد احترام خواهند بود
43	در باغهاى پر نعمت
44	بر سريرها در برابر همديگر [مى‏نشينند]
45	با جامى از باده ناب پيرامونشان به گردش درمى‏آيند
46	[باده‏اى] سخت‏سپيد كه نوشندگان را لذتى [خاص] مى‏دهد
47	نه در آن فساد عقل است و نه ايشان از آن به بدمستى [و فرسودگى] مى‏افتند
48	و نزدشان [دلبرانى] فروهشته‏نگاه و فراخ‏ديده باشند
49	[از شدت سپيدى] گويى تخم شتر مرغ [زير پ ر ]ند
50	پس برخى‏شان به برخى روى نموده و از همديگر پرس‏وجو مى‏كنند
51	گوينده‏اى از آنان مى‏گويد راستى من [در دنيا] همنشينى داشتم
52	[كه به من] مى‏گفت آيا واقعا تو از باوردارندگانى
53	آيا وقتى مرديم و خاك و [مشتى] استخوان شديم آيا واقعا جزا مى‏يابيم
54	[مؤمن] مى‏پرسد آيا شما اطلاع داريد [كجاست]
55	پس اطلاع حاصل مى‏كند و او را در ميان آتش مى‏بيند
56	[و] مى‏گويد به خدا سوگند چيزى نمانده بود كه تو مرا به هلاكت اندازى
57	و اگر رحمت پروردگارم نبود هرآينه من [نيز] از احضارشدگان بودم
58	[و از روى شوق مى‏گويد] آيا ديگر روى مرگ نمى‏بينيم
59	جز همان مرگ نخستين خود و ما هرگز عذاب نخواهيم شد
60	راستى كه اين همان كاميابى بزرگ است
61	براى چنين [پاداشى] بايد كوشندگان بكوشند
62	آيا از نظر پذيرايى اين بهتر است‏يا درخت زقوم
63	در حقيقت ما آن را براى ستمگران [مايه آزمايش و] عذابى گردانيديم
64	آن درختى است كه از قعر آتش سوزان مى‏رويد
65	ميوه‏اش گويى چون كله‏هاى شياطين است
66	پس [دوزخيان] حتما از آن مى‏خورند و شكمها را از آن پر مى‏كنند
67	سپس ايشان را بر سر آن آميغى از آب جوشان است
68	آنگاه بازگشتشان بى‏گمان به سوى دوزخ است
69	آنها پدران خود را گمراه يافتند
70	پس ايشان به دنبال آنها مى‏شتابند
71	و قطعا پيش از آنها بيشتر پيشينيان به گمراهى افتادند
72	و حال آنكه مسلما در ميانشان هشداردهندگانى فرستاديم
73	پس ببين فرجام هشدارداده‏شدگان چگونه بود
74	به استثناى بندگان پاكدل خدا
75	و نوح ما را ندا داد و چه نيك اجابت‏كننده بوديم
76	و او و كسانش را از اندوه بزرگ رهانيديم
77	و [تنها] نسل او را باقى گذاشتيم
78	و در ميان آيندگان [آوازه نيك] او را بر جاى گذاشتيم
79	درود بر نوح در ميان جهانيان
80	ما اين گونه نيكوكاران را پاداش مى‏دهيم
81	به راستى او از بندگان مؤمن ما بود
82	سپس ديگران را غرق كرديم
83	و بى‏گمان ابراهيم از پيروان اوست
84	آنگاه كه با دلى پاك به [پيشگاه] پروردگارش آمد
85	چون به پدر[خوانده] و قوم خود گفت چه مى‏پرستيد
86	آيا غير از آنها به دروغ خدايانى [ديگر] مى‏خواهيد
87	پس گمانتان به پروردگار جهانها چيست
88	پس نظرى به ستارگان افكند
89	و گفت من كسالت دارم
90	پس پشت‏كنان از او روى برتافتند
91	تا نهانى به سوى خدايانشان رفت و [به ريشخند] گفت آيا غذا نمى‏خوريد
92	شما را چه شده كه سخن نمى‏گوييد
93	پس با دست راست بر سر آنها زدن گرفت
94	تا دوان دوان سوى او روى‏آور شدند
95	[ابراهيم] گفت آيا آنچه را مى‏تراشيد مى‏پرستيد
96	با اينكه خدا شما و آنچه را كه برمى‏سازيد آفريده است
97	گفتند برايش [كوره]خانه‏اى بسازيد و در آتشش بيندازيد
98	پس خواستند به از نيرنگى زنند و[لى] ما آنان را پست گردانيديم
99	و [ابراهيم] گفت من به سوى پروردگارم رهسپارم زودا كه مرا راه نمايد
100	اى پروردگار من مرا [فرزندى] از شايستگان بخش
101	پس او را به پسرى بردبار مژده داديم
102	و وقتى با او به جايگاه سعى رسيد گفت اى پسرك من من در خواب [چنين] مى‏بينم كه تو را سر مى‏برم پس ببين چه به نظرت مى‏آيد گفت اى پدر من آنچه را مامورى بكن ان شاء الله مرا از شكيبايان خواهى يافت
103	پس وقتى هر دو تن دردادند [و همديگر را بدرود گفتند] و [پسر] را به پيشانى بر خاك افكند
104	او را ندا داديم كه اى ابراهيم
105	رؤيا[ى خود] را حقيقت بخشيدى ما نيكوكاران را چنين پاداش مى‏دهيم
106	راستى كه اين همان آزمايش آشكار بود
107	و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانيديم
108	و در [ميان] آيندگان براى او [آوازه نيك] به جاى گذاشتيم
109	درود بر ابراهيم
110	نيكوكاران را چنين پاداش مى‏دهيم
111	در حقيقت او از بندگان با ايمان ما بود
112	و او را به اسحاق كه پيامبرى از [جمله] شايستگان است مژده داديم
113	و به او و به اسحاق بركت داديم و از نسل آن دو برخى نيكوكار و [برخى] آشكارا به خود ستمكار بودند
114	و در حقيقت بر موسى و هارون منت نهاديم
115	و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ رهانيديم
116	و آنان را يارى داديم تا ايشان غالب آمدند
117	و آن دو را كتاب روشن داديم
118	و هر دو را به راه راست هدايت كرديم
119	و براى آن دو در [ميان] آيندگان [نام نيك] به جاى گذاشتيم
121	ما نيكوكاران را چنين پاداش مى‏دهيم
122	زيرا آن دو از بندگان با ايمان ما بودند
123	و به راستى الياس از فرستادگان [ما] بود
124	چون به قوم خود گفت آيا پروا نمى‏داريد
125	آيا بعل را مى‏پرستيد و بهترين آفرينندگان را وامى‏گذاريد
126	[يعنى] خدا را كه پروردگار شما و پروردگار پدران پيشين شماست
127	پس او را دروغگو شمردند و قطعا آنها [در آتش] احضار خواهند شد
128	مگر بندگان پاكدين خدا
129	و براى او در [ميان] آيندگان [آوازه نيك] به جاى گذاشتيم
130	درود بر پيروان الياس
131	ما نيكوكاران را اين گونه پاداش مى‏دهيم
132	زيرا او از بندگان با ايمان ما بود
133	و در حقيقت لوط از زمره فرستادگان بود
134	آنگاه كه او و همه كسانش را رهانيديم
135	جز پيرزنى كه در ميان باقى‏ماندگان [و خاكسترشدگان] بود
136	سپس ديگران را هلاك كرديم
137	و در حقيقت‏شما بر آنان صبحگاهان
138	و شامگاهان مى‏گذريد آيا به فكر فرو نمى‏رويد
139	و در حقيقت‏يونس از زمره فرستادگان بود
140	آنگاه كه به سوى كشتى پر بگريخت
141	پس [سرنشينان] با هم قرعه انداختند و [يونس] از باختگان شد
142	[او را به دريا افكندند] و عنبرماهى او را بلعيد در حالى كه او نكوهشگر خويش بود
143	و اگر او از زمره تسبيح‏كنندگان نبود
144	قطعا تا روزى كه برانگيخته مى‏شوند در شكم آن [ماهى] مى‏ماند
145	پس او را در حالى كه ناخوش بود به زمين خشكى افكنديم
146	و بر بالاى [سر] او درختى از [نوع] كدوبن رويانيديم
147	و او را به سوى يكصدهزار [نفر از ساكنان نينوا] يا بيشتر روانه كرديم
148	پس ايمان آوردند و تا چندى برخوردارشان كرديم
149	پس از مشركان جويا شو آيا پروردگارت را دختران و آنان را پسران است
150	يا فرشتگان را مادينه آفريديم و آنان شاهد بودند
151	هش‏دار كه اينان از دروغ پردازى خود قطعا خواهند گفت
152	خدا فرزند آورده در حالى كه آنها قطعا دروغگويانند
153	آيا [خدا] دختران را بر پسران برگزيده است
154	شما را چه شده چگونه داورى مى‏كنيد
155	آيا سر پند گرفتن نداريد
156	يا دليلى آشكار [در دست] داريد
157	پس اگر راست مى‏گوييد كتابتان را بياوريد
158	و ميان خدا و جن‏ها پيوندى انگاشتند و حال آنكه جنيان نيك دانسته‏اند كه [براى حساب پس‏دادن] خودشان احضار خواهند شد
159	خدا منزه است از آنچه در وصف مى‏آورند
160	به استثناى بندگان پاكدل خدا
161	در حقيقت‏شما و آنچه [كه شما آن را] مى‏پرستيد
162	بر ضد او گمراه‏گر نيستيد
163	مگر كسى را كه به دوزخ رفتنى است
164	و هيچ يك از ما [فرشتگان] نيست مگر [اينكه] براى او [مقام و] مرتبه‏اى معين است
165	و در حقيقت ماييم كه [براى انجام فرمان خدا] صف بسته‏ايم
166	و ماييم كه خود تسبيح‏گويانيم
167	و [مشركان] به تاكيد مى‏گفتند
168	اگر پند [نامه‏ا]ى از پيشينيان نزد ما بود
169	قطعا از بندگان خالص خدا مى‏شديم
170	ولى [وقتى قرآن آمد] به آن كافر شدند و زودا كه بدانند
171	و قطعا فرمان ما در باره بندگان فرستاده ما از پيش [چنين] رفته است
172	كه آنان [بر دشمنان خودشان] حتما پيروز خواهند شد
173	و سپاه ما هرآينه غالب‏آيندگانند
174	پس تا مدتى [معين] از آنان روى برتاب
175	و آنان را بنگر كه خواهند ديد
176	آيا عذاب ما را شتابزده خواستارند
177	[پس هشدارداده‏شدگان را] آنگاه كه عذاب به خانه آنان فرود آيد چه بد صبحگاهى است
178	و از ايشان تا مدتى [معين] روى برتاب
179	و بنگر كه خواهند ديد
180	منزه است پروردگار تو پروردگار شكوهمند از آنچه وصف مى‏كنند
181	و درود بر فرستادگان
182	و ستايش ويژه خدا پروردگار جهانهاست