| 1. | ვფიცავ, აღდგომის დღეს! |
| 2. | და ვფიცავ სულს, საკუთარი თავის მკიცხველს! |
| 3. | განა თვლის ადამიანი, რომ ვერ შევყრით მის ძვლებს? |
| 4. | დიახ! მძლენი ვართ იმაზე, რომ თავიდანვე მოვაწყოთ თითთა წვერნი მისი. |
| 5. | მაგრამ სურს ადამიანს ცრუდ შერაცხოს მის არსებული . |
| 6. | კითხულობს: როდისაა აღდგომის დღე? |
| 7. | მაშინ, როცა მზერა დაიხშობა, |
| 8. | და დაბნელდება მთვარე, |
| 9. | და შეერთდება მზე და მთვარე. |
| 10. | იკითხავს ადამიანი იმ დღეს: ნეტა სად არის გასაქცევი? |
| 11. | არამც და არამც! არ მოინახება თავშესაფარი! |
| 12. | შენს ღმერთთანაა იმ დღეს სამკვიდრებელი! |
| 13. | იმ დღეს ეცნობება ადამიანს რა წაიმძღვარა და რა გადადო! |
| 14. | არა, ადამიანი თავისი სულის წინააღმდეგ მოწმეა, |
| 15. | რომც მოიმიზეზოს საბაბები. |
| 16. | არ დაძრა მისით ენა შენი, რათა დააჩქარო იგი! |
| 17. | უეჭველად, ჩვენზეა მისი შეკრება და წაკითხვა. |
| 18. | მაშ, როცა ვკითხულობთ მას, მაშინ აჰყევი მის კითხვას! |
| 19. | შემდეგ, უეჭველად, ჩვენზეა განმარტება მისი. |
| 20. | არა! პირიქით, თქვენ გიყვართ წარმავალი სიცოცხლე |
| 21. | და უგულისყუროდ ტოვებთ საიქიოს. |
| 22. | იმ დღეს გაბრწყინებული სახენი იქნება, |
| 23. | თავიანთი ღმერთისკენ შემცქერი. |
| 24. | იმ დღეს დაღვრემილი სახენი იქნება, |
| 25. | მიხვდება, რომ მას უნდა ეწიოს შავი დღე. |
| 26. | არამც და არამც! როცა სული ყელში მოებჯინება |
| 27. | მაშინ იტყვიან: ვინ არის მკურნალი? |
| 28. | და გაიგებს, რომ იგი განშორებაა, |
| 29. | და დაიკრუნჩხება ფეხები |
| 30. | იმ დღეს მხოლოდ შენს ღმერთთანაა მისაქციელი. |
| 31. | მაშინ მან არც დაამოწმა და არც ილოცა, |
| 32. | მაგრამ ცრუდ შერაცხა და სახე შეაქცია. |
| 33. | მერე წავიდა ბღენძა ბღენძით თავის ოჯახთან. |
| 34. | შენ გეკუთვნის, რამეთუ შენ დაიმსახურე! |
| 35. | ასე, რომ შენ გეკუთვნის, რამეთუ შენ დაიმსახურე! |
| 36. | ნუთუ ეგონა ადამიანს, რომ უპასუხისმგებლოდ იქნებოდა მიტოვებული? |
| 37. | განა არ იყო იგი ერთი წვეთი სითხიდან გადმონთხეული? |
| 38. | მერე იყო სისხლის კოლტად , მერე გააჩინა და გაათანაზომიერა. |
| 39. | შემდეგ დაადგინა მისგან წყვილი: მამრი და მდედრი. |
| 40. | სწორედ ამათ (გამჩენს) განა არ ძალუძს გააცოცხლოს მკვდრები? |
